"Drei professoren, vaterland verloren"
(Otto Von Bismarck)
"Τι θα πει μόνιμος; Ο μόνιμος κάνει λευκή απεργία; Συνταγματική κατοχύρωση της Πολιτείας είναι να υπερασπίζει το δημόσιο συμφέρον πάνω απ' όλα. Δεν υπάρχει μονιμότητα σε αυτό τον τομέα. Στο Δημόσιο, μονιμότητα υπάρχει όταν προασπίζεσαι το δημόσιο συμφέρον και όταν το προασπίζεσαι μέσω της παραγωγικότητας και της δημόσιας ευθύνης. Εκεί μόνο υπάρχει μονιμότητα".
Η ανωτέρω …ρήση προέρχεται από τα χείλη του κ. Ηλία Μόσιαλου, νομίμως διορισμένου από τον Πρωθυπουργό Κυβερνητικού Εκπροσώπου και Βουλευτού Επικρατείας.
Ο κ. Μόσιαλος δεν είναι τυχαίος, ούτε ανόητος. Πρόκειται για βαθυνούστατο καθηγητή Οικονομικών της Υγείας στην πασίγνωστη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου (ελληνιστί London School of Economics) και περιφανές μέλος αυτού που Σάμιουελ Χάντινγκτον ονόμαζε «κοινωνία του Νταβός», δηλαδή της ομάδας προσώπων που συμβουλεύουν κράτη και κυβερνήσεις επί τη βάσει των γνώσεων και της εμπειρογνωμοσύνης τους, χωρίς ιδιαίτερες εθνικές ή κοινωνικές αναφορές.
Βέβαια, από την υψηλή και αποδεδειγμένη (θεωρητική) εξειδίκευση σε κάποιον τομέα δημόσιας πολιτικής μέχρι την άνευ αιδούς και μέτρου συλλογική εξύβριση των δημοσίων υπαλλήλων, με παράλληλη αγνόηση του Συντάγματος, η απόσταση είναι τεράστια. Όμως φαίνεται ο κ. Μόσιαλος την διέβη απνευστί, πιθανόν εδραζόμενος στην άρδην ανάρρησή του στα ύπατα αξιώματα της Πολιτείας.
Ο κ. Καθηγητής φαίνεται να αγνοεί ότι η απεργία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των εργαζομένων στο Δημόσιο (και όχι στο τσιφλίκι του πατέρα του) και ότι η μορφή του απεργιακού αγώνα εναπόκειται στα νόμιμα αιρετά όργανα εκπροσώπησης και περιορίζεται μόνον από το υφιστάμενο κανονιστικό πλαίσιο. Συνεπώς οι δημόσιοι υπάλληλοι, εκπροσωπούμενοι νόμιμα και κινούμενοι εντός της νομιμότητος, μπορούν να επιλέξουν μορφές αγώνα άσχετα από τις απόψεις ή την …αισθητική του κ. Κυβερνητικού Εκπροσώπου.
Στην ουσία τώρα: Η ύπαρξη αργομισθιών στο Δημόσιο οφείλεται κυρίαρχα, πέρα από την έλλειψη εργασιακής ηθικής μέρους των συναδέλφων, στην σχεδιασμένη βούληση του πολιτικού συστήματος της χώρας να αναπαράγεται μέσα από πελατειακές σχέσεις πρόσληψης, προώθησης των εκάστοτε ημετέρων, αναξιοκρατίας και διατήρησης υπουργείων και εν γένει υπηρεσιών – φέουδων.
Περαιτέρω, ο κ. Καθηγητής, ο οποίος αρέσκεται στην χρήση παραδειγμάτων από τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, θα έπρεπε να μπει στον κόπο να μας δείξει ποιά ιδιωτική εταιρία πετυχαίνει τους στόχους της όταν τα διευθύνοντα στελέχη της καθυβρίζουν καθημερινώς το προσωπικό, όταν δεν λογοδοτούν τα ίδια πουθενά, όταν αρχίζουν την αναδιάρθρωση από τον θυρωρό και όταν δεν αγγίζονται καν τα υψηλόβαθμα στελέχη όποια αποτελέσματα και αν φέρουν!
Με την ευκαιρία, θα ήθελα να αναρωτηθούμε, μετά και από τον πρόσφατο ανασχηματισμό, πώς γίνεται να αλλάζει ο Διευθύνων Σύμβουλος (διάβαζε υπουργός) και να μην αξιολογούνται ποτέ για τα πενιχρά αποτελέσματα οι Γενικοί Διευθυντές (διάβαζε Γενικοί Γραμματείς). Οι Γενικοί Γραμματείς φαίνεται πως είναι η πλέον μόνιμη και στο απυρόβλητο εργασία στο Δημόσιο…
Βέβαια ο κ. Μόσιαλος δεν είναι μόνος: Στο έργο της τρομοκράτησης των εργαζομένων στο Δημόσιο έχει …συμπαραστάτες και τους μισθωμένους από το σύστημα οργανικούς «διανοούμενους» που αυτοσυστήνονται ως δημοσιογράφοι.
Επί παραδείγματι ο κ. Γιάννης Σιδέρης εξανίσταται για το πώς τολμά η ΑΔΕΔΥ να καλεί «…τους υπαλλήλους ετσιθελικά να απέχουν από τις εργασίες τους!»
Αγαπητέ κ. Μόσιαλε, και στην δική σας περίπτωση έχει εφαρμογή το ευαγγελικό: «Πριν βγάλεις την ακίδα από το μάτι του διπλανού σου, φρόντισε να βγάλεις το παλούκι από το δικό σου μάτι»!
Εν τέλει πολλοί καθηγητές μαζεύτηκαν να διοικήσουν την πατρίδα και, χωρίς να θέλω να γίνω κακός, δεν μπορώ να μην ξαναθυμηθώ την ρήση του Μπίσμαρκ: Τρεις καθηγητές και η πατρίδα χάθηκε!»
Αν το πεζοδρόμιο είναι Πανεπιστήμιο
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δημόσιο είναι ανώτερο από το Χάρβαρντ.
Γιατί αν βάλεις απόφοιτο του Χάρβαρντ να διοικήσει το δημόσιο μετά από τρείς μέρες θα έχει πηδήξει από το παράθυρο