Μέχρι και ο αυτόματος διορθωτής του κειμενογράφου μου, μου υποδεικνύει ότι το …ορθό είναι «αγανακτισμένοι». Ωστόσο ρήμα ελληνικό «αγανακτίζω» δεν υπάρχει. Το ρήμα είναι «αγανακτώ» και συνεπώς αυτός που αγανακτεί είναι «αγανακτημένος».
«Ψιλά γράμματα», θα μου πείτε. Αλλά αντιτείνω ότι και η ανορθογραφία είναι ένα από τα συμπτώματα της γενικευμένης κρίσης στην ελληνική κοινωνία. Η οποία, από την αρχική συγκρότηση της σε εθνικό κράτος «επέλεξε» να απεμπολήσει το στημόνι της κοινωνικής της συνοχής και της διαχρονικής της ταυτότητας και να προσγραφεί στον μακρύ κατάλογο των κρατών – επαιτών της Δύσης. Είναι μοιραία η κατάληξη του να αισθάνεται (και να είναι πλέον) «ανάδελφη».
Ταυτόχρονα «επιλέξαμε» ένα κράτος, φαύλο και πελατειακό, που δεν διασφαλίζει το δημόσιο συμφέρον και τα δικαιώματα των πολιτών, αλλά πατερναλιστικά επιχειρεί να γίνει υποκατάστατο κάθε κοινωνικής λειτουργίας. Ένας κακέκτυπος καπιταλισμός, με κρατικοδίαιτους «επιχειρηματίες», που καταπνίγει κάθε δημιουργική οικονομική πρωτοβουλία. Μέχρι και οι αγρότες, μέσα από ένα διεφθαρμένο και διάτρητο σύστημα διανομής επιδοτήσεων, αντιλαμβάνονται εαυτούς ως …δημοσίους υπαλλήλους. Το διοικητικό σύστημα, εξάρτημα βασικό του πελατειακού πολιτικού, είναι ευνουχισμένο, κατευθυνόμενο όχι από το δημόσιο συμφέρον και τον ορθολογισμό, αλλά από την υπηρέτηση των διαφόρων ιδιωτικών συμφερόντων και από την εθελούσια δουλεία σε εσωτερικές κλίκες και εσωτερικευμένες διαπλοκές.
Το πολιτικό σύστημα, με κόμματα εν πολλοίς νεκρά (απλούς μηχανισμούς αναπαραγωγής στην εξουσία) ή αυτιστικά (γοητευμένα από την ίδια την ξύλινη φωνή τους) περιορίζεται σε ρόλο πληρεξούσιου λογιστάκου και μοιρολάτρη δήθεν διαχειριστή ή αποφεύγει την ευθύνη της συγκεκριμένης θέσης και της υπεύθυνης και δημιουργικής παρέμβασης. Κυρίως όμως δεν επικοινωνεί με τους πολίτες, αλλά διαχειρίζεται την εικόνα του…
Ως απαραίτητο συμπλήρωμα, ο παλαιόθεν διαπλεκόμενος και εξαρτημένος Τύπος, κάθε λογής, αδυνατεί να δικαιολογήσει την ύπαρξή του παρά μόνο ως μίσθαρνο φερέφωνο της πολιτικής και κυρίως της οικονομικής εξουσίας.
Στο πλαίσιο αυτό δεν είναι δυνατόν να υπάρξει δυναμική οικονομία, διαφανής και υπέρ των πολιτών διακυβέρνηση, παιδεία με προοπτική, εργασία με δημιουργία, όνειρα για το μέλλον, συνεκτική οικογένεια κλπ
Όλα ετούτα μας οδήγησαν και στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, απαιτώντας την συντονισμένη και πλήρη αλλαγή πορείας. Η αλλαγή πορείας δεν γίνεται χωρίς πόνο, κόπο και θυσίες. Αλλά στην δική μας περίπτωση, αντί αλλαγής πορείας, παραμένουμε στην διαχειριστική λογική: έσοδα, έξοδα, περικοπές, έσοδα, έξοδα, κι άλλες περικοπές…
Οι πλατείες γεμίζουν διότι ο κόσμος νοιώθει αυτό το αδιέξοδο! Αυτό όμως που είναι το ενδιαφέρον είναι ο χειρισμός του διαμαρτυρόμενου κόσμου από τα ΜΜΕ της Διαπλοκής: Τόσος θαυμασμός; Τόσος ενθουσιασμός για μία επαναστατική διαδικασία;
Οι πολίτες θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η πολλή επίκληση στην άμεση δημοκρατία σε μαζικές κοινωνίες συνήθως αποσκοπεί στην καταδολίευση της λαϊκής θέλησης, στην υπονόμευση της πολιτικής λογοδοσίας μέσω του Κοινοβουλίου, στην προβολή αυταρχικών μοντέλων διακυβέρνησης, όπως το …μοδάτο περί Προεδρικής Δημοκρατίας.
Η ανατροπή μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, με όλα τα λάθη, τις αστοχίες, την έλλειψη οράματος κλπ, κλπ, με σκοπό την αντικατάστασή της από κυβέρνηση – σούπα από διάφορες διακομματικές αναμένουσες «προσωπικότητες» δεν νομίζω ότι υπηρετεί τα συμφέροντα των αγανακτημένων! Όσοι μάλιστα έχουν ζήσει και θυμούνται την διακομματική διαπλοκή της Οικουμενικής οφείλουν να επιστήσουν την προσοχή και των υπολοίπων και νεωτέρων: «Όταν οι ελέφαντες παλεύουν την πληρώνει το χορτάρι», λέει μία αφρικανική παροιμία! Αλλά ο ελευθερωτής της Κένυα, πρόεδρος Κενυάττα, την συμπληρώνει ως ακολούθως: «Φανταστείτε τί παθαίνει το χορτάρι όταν οι ελέφαντες ερωτοτροπούν!».
Από την άλλη η Κυβέρνηση οφείλει να αφήσει την λογιστική και να πιάσει την πολιτική: Ποια κοινωνία θέλουμε, πώς θα πάμε εκεί με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, πώς θα ανορθωθεί σε νέες υγιείς βάσεις η οικονομία, πόσο και ποιο κράτος θα έχουμε, κλπ. Η πολιτική είναι έργο των πολιτών. Αν δεν μετάσχουν, όση «συναίνεση» και να εκβιασθεί σε «υψηλό επίπεδο», το αποτέλεσμα θα είναι η ομηρεία και των πολιτών και της χώρας στα μεγάλα συμφέροντα, στους διεθνείς δανειστές και στα ντόπια πρωματοφάγα…
Η τοποθέτηση σου με βρίσκει σύμφωνο. Ιδιαίτερα τα συμπεράσματα σου περί παραγωγής πολιτικής με όραμα και όχι με λογιστική διευθέτηση των οικονομικών της χώρας. Η λογιστική διευθέτηση θα απωθήσει το πρόβλημα στο μέλλον, αλλά δεν θα το λύσει. Τον επόμενο χρόνο θα είμαστε πάλι στην αρχή. Όπως και τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα κίνημα χωρίς προοπτική είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέσα σε όλο αυτό τον κόσμο που κατέβηκε στο δρόμο υπήρχε και ο παράγοντας του κοινωνικού αυτοματισμού όπου μία κοινωνική ομάδα στρέφεται ενάντια στην άλλη.
Δεν ήταν φανερό αλλά υπήρχε.
Πολλοί από τον κόσμο που κατέβηκαν μία ή και περισσότερες φορές στην πλατεία έβριζαν τους δημοσίους υπαλλήλους και επιθυμούσαν άρση της μονιμότητας.
Μπορεί να μην το έγραφαν σε πανό αλλά το πίστευαν.
Και όχι επειδή ταλαιπωρήθηκαν κάποτε σε δημόσιες υπηρεσίες αλλά επειδή δεν υπόκεινται σε εκβιασμούς.
Η προπαγάνδα καλά κρατεί.